'n Doel...

23-08-2006
"Doel..." Juli 2006.
Ik lag met mijn bootje al enkele dagen in de haven te wachten op gunstiger wind om verder te zeilen. Ondertussen hield ik me bezig met wat schiemanswerk, onderhoud, lezen en met het uitpluizen van een of andere handleiding van de boordinstrumenten, om de onvermoede mogelijkheden van dergelijke toestellen verder te ontdekken.Plots hoorde ik een vrouwenstem roepen: "dààr, dààr, naast die ketch, daar is nog een plaats vrij!" Ik keek op en zag een zeilboot langzaam in de richting van de vrije ligplaats naast me varen. Ik sprong op de steiger en hielp even bij het aanmeren. Schipper en vrouw bedankten me voor de hulp, trokken hun natte zeilkleding uit en verdwenen in de kajuit.Na enige tijd kwamen ze weer te voorschijn. Ze hadden alletwee een knalgele t-shirt aan, met daarop, in donkerblauwe letters, de naam van hun scheepje: "Dolfijn". Op hun blauwe petjes stond een klein, geel dolfijntje afgebeeld.Onder de kleppen van die petjes zag ik twee dezelfde zonnebrillen; met van die donkere, reflecterende glazen waarin de toeschouwer zichzelf ziet weerkaatst in plaats van de ogen van de brildrager. Over oogcontact gesproken...Ik zag het hoofd van de vrouw enigzins achterover hellen, waaruit ik afleidde dat ze wat in de hoogte keek. Ik giste dat haar ogen de vlaggetjes in mijn mast bekeken; en ja hoor, daar kwam het dan: "we zijn van dezelfde club", zei ze.Inderdaad, we droegen beide het bekende gele, driehoekige vlaggetje aan bakboord in de mast. "Wij zijn van Blankenberge", zei ze. "Ik van Nieuwpoort", antwoordde ik.Er viel even een stilte."En...waar trek jij naartoe?", vroeg de schippervan de Dolfijn. Ik kreeg de kans niet om te zeggen dat ik 'n dagje of twee in de haven wilde blijven: de stad eens bezoeken, een lekker etentje op de dijk... een wandelingetje...enfin, gewoon genieten,...niksen, sight-seeing, slenteren..."Je moet een doel hebben", zei hij, "anders kom je nergens!". "Morgenvroeg rond vijf uur vertrekken we!""Zo vroeg al?!", opperde zijn vrouw; "hebben we dan al stroom mee?""De stroom, ge weet dat ik daar geen rekening mee hou; stroom of geen stroom, we vertrekken!""Ja", zei ze , en de twee spiegeltjes voor haar ogen keken mijn richting uit, "we doen élk jaar een nieuwe haven aan, en dit jaar zal het Camaret zijn...". Er zat een subtiele zucht in de toonaarde van dat zinnetje."Weet ge dat liggen?, vroeg de schipper ietwat uitdagend. "Zijt ge daar al gewèèst?"."Nee, daar nog niet," replikeerde ik, " maar wel in Brest; we lagen aangemeerd nabij het Oceanografisch Museum van Cousteau...""O jaaa, Oceanopolis", zei z'n vrouw, "daar zou ik wel naartoe willen; ik heb gehoord dat het erg interessant en mooi is !..""Dàt kunnen we doen als we nog tijd over hebben, maar éérst Camaret, dàt is ons doel dit jaar!"Ik zag haar héél even de schouders optrekken."En...", vroeg hij, "waar trok jij weer naartoe?""Misschien een oversteekje naar England", zei ik, "Dover en dan zo afzakken naar Rye, Newhaven of Brighton of misschien weer eens Wight bezoeken, Cowes..."Toen ik de volgende ochtend mijn hoofd uit de kajuit stak was de ligplaats naast me vrij; Dolfijn was dus richting zuidwaarts vertrokken: Boulogne, Le Havre, Cherbourg en zo naar Bretagne; Camaret..."Je moet 'n doel hebben..."De zuidwester die al enkele dagen waaide was 's nachts weer toegenomen tot 6 Beaufort; dat is geen fris briesje meer, maar een sterke bries... Met zo'n weer zal onze Dolfijn het niet voor de wind hebben wist ik.Rond de middag wandelde ik langs de kade de stad in. Ik passeerde een jachthaven die zich dichter bij de stad bevindt en keek achteloos naar de bezoekersstijger. Die bleek volzet met jachten die op beter weer wachtten...Helemaal aan de buitenzijde aangemeerd lag zowaar onze Dolfijn te dobberen... langszij een Nederlands zeiljacht met een rechthoekig kleurig clubvlaggetje in de mast..."Je moét 'n..."