...

De godganse dag had ze zich geamuseerd met het uitzoeken van het beste plaatsje om het schouwspel mee te maken. Tenslotte had ze een zacht blaadje uitgekozen, hoog in de berkenboom, met uitzicht op het westen.
En toen het dagje op z’n einde liep en het zonnetje naar het westen afboog…toen gebeurde het; de horizon kreeg van de zon haar àllermòòiste palet van kleurtjes toebedeeld…
“En dat ik dit mag bewonderen en meemaken!”, riep ze uit, en ze pinkte een traantje van geluk weg.
Toen stierf het eendagsvliegje.

Moedertje mees ontdekte het verse lijkje;
pikte het van het blaadje af en bracht het met grote spoed naar haar laatste rustplaats; een klein mezenmaagje.

Het uiltje had het allemaal zien gebeuren, terwijl het met zijn snavel aan het pelsje van een spitsmuis had zitten trekken...
“Gelukkig dat ik jou heb”, zei het uiltje en peuzelde verder.

Toen was het al bijna helemaal donker.

-----